Strona poświęcona wpisom kondolencyjnym i wspomnieniom.
Prosimy o pozostawianie wpisów w komentarzach, mogą pojawiać się one na stronie z niewielkim opóźnieniem.

Piotr Krupa 1966 – 2016

fot. Katarzyna Warańska

Urodzony w Rzeszowie. Pilot, podróżnik, alpinista. Dziennikarz „Przeglądu Lotniczego” oraz „TSK 24″. Członek Mikrolotowej Kadry Polski. Złoty medalista mistrzostw Polski, Ukrainy, Czech. Vice-mistrz świata w lotach PPG- Pekin 2007.
Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, Rzeszowskiego Stowarzyszenia Fotograficznego oraz Fotoklubu ” Galeria” MCK w Ostrowcu Świętokrzyskim.
Jego prace były zauważane i nagradzane w wielu konkursach w kraju i za granicą (m.in. National Geographic, International Photography Awards). Ma na swoim koncie kilkadziesiąt wystaw zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą. Połączył dwie pasje, które składają się na to, że fotografował z innej perspektywy – z „lotu ptaka”.
Piotrek dołączył do naszego Stowarzyszenia w pierwszych latach jego istnienia, w latach 2012 – 2014 pełnił funkcję jego prezesa, był także członkiem Rady Artystycznej RSF oraz inspiracją dla większości jego członków.

O twórczości Piotra

Fascynującym rezultatem połączenia dwóch pasji Piotra Krupy: fotografii i motolotniarstwa, jest jego obszerna i oryginalna twórczość. Widoki Ziemi z wysokości lotu ptaka – główny temat, w którym się twórczo realizuje, naznaczone są jakością technicznego mistrzostwa, jakie osiągnął w obu tych dziedzinach. Jednak o ich wartości artystycznej decyduje zupełnie coś innego: to coś, to umiejętność posługiwania się fotograficznymi środkami wyrazu i budowania  przy ich pomocy własnej, indywidualnej formy wypowiedzi twórczej. W fotografiach Piotra Krupy bowiem z trudem odczytuje się rzeczywistość, choć są one z niej zdjętymi, wiernymi kalkami. Zapewne w dużej mierze dlatego, że tylko nieliczni mają możliwość oglądać ją z takiej perspektywy – ale przede wszystkim dlatego, że odbiera się je jako czysto abstrakcyjne obrazy. Obrazy zachwycające bogactwem wysmakowanych struktur, skomplikowanych rysunków i wyrafinowanych, światłem tonowanych barw, scalonych w harmonijną całość kompozycją kadru. Te skojarzenia z obrazem – jego płaskością – dodatkowo pogłębia sposób fotografowania: artysta najczęściej ustawia obiektyw prostopadle w dół, co pozwala mu optycznie spłaszczać wypukłości terenu, wykorzystywać graficzne walory cieni i unikać zniekształceń przestrzeni, spowodowanych zarówno kulistością Ziemi jak i rozmywaniem się ostrości, będącego skutkiem  różnic w odległościach. Jakkolwiek wydaje się, że celem artysty jest tu przede wszystkim uzyskanie efektu estetycznego, ten zabieg służy także dokumentalnemu aspektowi tych zdjęć, stanowiącemu niejako ich „drugie dno”.  Jak na rozmaitość fotografowanych „krajobrazów” i miejsc, barw i światła różnych pór dnia i roku, wszystkie prace Piotra Krupy cechuje nadrzędna, wspólna im wszystkim równowaga i – przy rozległości i mnogości fragmentów przestrzeni, z których „wycina” swoje obrazy – oszczędność kompozycji. Szuka uporządkowanych rytmów: często wykorzystuje do tworzenia plastycznych podziałów prac długie, gładkie pasma rzek i cieków wodnych oraz równolegle układające się wzdłuż nich pasy kamienistych lub piaszczystych brzegów i lasów. Czasem zawęża kadr do pojedynczej formy krajobrazowej, znajdującej się na tle wizualnie jednolitej  płaszczyzny – jak w fotografii z oczkiem wody w środku równomiernej struktury z wyschniętego, spękanego błota, tej  z niezwykłym ”okiem”, ukształtowanym z wyższych zarośli na tle bruzdami orki zrytmizowanego pola, czy tej z małą wysepką na środku wody, otoczoną promieniami z ulotnych śladów startujących do lotu ptaków. „Poluje” na efektowne kolorystycznie fragmenty, z których, umiejętnie kadrując, czyni  główne elementy kompozycji. Najpiękniejsze z nich to te, które eksponują głębię i rozmaitość koloru wody, smug różnokolorowych skał, bogactwo odcieni zieleni i rozżarzonych jesiennych kolorów lasów czy cieniowaną szarością biel lodowców.
Konsekwencja fotograficznych obrazów Piotra Krupy przywodzi na myśl słowa Bernarda Descamps: Fotografia jest w rzeczywistości autoportretem, wewnętrznym obrazem rzuconym na przedmiot czy też na codzienną rzeczywistość, których zwyczajowe znaczenie zostaje w ten sposób zmienione. Podróżuję, by spotkać się z samym sobą, by odnaleźć obrazy, które są we mnie, i które niestrudzenie staram się odsłaniać.
Wydaje się, że Piotr Krupa wznosi się w przestworza i szybuje z ptakami w tym samym celu …

Stanisława Zacharko (źródło)

Kondolencje: